Terwijl we uit liefde en/of lust zijn geboren, lijken we die staat van zijn –eenmaal groot geworden- te vergeten of we worden zo klunzig dat het geluk en de liefde meestal als zand tussen onze vingers doorglijden. Liefde ontvangen lijkt daarbij net zo complex te zijn als liefde geven. De een is geblokkeerd in het ene, de ander in het andere. Het is dan ook een voortdurend thema in partnerrelaties en vriendschappen. Zowel vrouwen als mannen zitten vaak verstopt; ze raken de weg kwijt in de afleidingsmanoeuvres die ze hebben ontwikkeld om angst voor afwijzing en het tekort maar niet zo heftig te voelen. Ze voelen een put die nooit genoeg bijgevuld kan worden en bijgevolg uitdroogt. Zo strompelen we voort.
We hebben vaak niet door hoe wezenlijk het is de liefdesbron te blijven vullen, de liefde te repareren als ze is gebroken, de liefde te heruitvinden, te polijsten, te versieren. Waar het voor een baby nog vanzelfsprekend is om zich met positieve aandacht en ander voedsel te laten vullen, is dat vanaf de 7 jarige en zeker voor de puber vaak problematisch geworden. Toch hebben de meesten van ons in beginsel geleerd om tenminste liefde te ontvangen, die ervaring kennen we. En we moeten eerst ontvangen om later te kunnen geven. Hoe gebrekkig en hoe onvoldoende ook: als we geen liefde zouden hebben gekregen zouden we niet leven. We zijn notabene zèlf ontvangen: we zijn een geschenk, we zijn geschonken, we zijn een cadeau dat niet is verdiend en waar geen voorwaarden aan zijn verbonden. Liefde geven (om niet, onbaatzuchtig en soms met pijn) komt later.
Pantsers om openheid
En dan gebeuren er dingen in het gezin, de opvoeding, de omgeving, waardoor er langzamerhand pantsers om die natuurlijke openheid, die liefdevolle ontvankelijkheid wordt gelegd. De natuurlijke uitreikende beweging van het kind wordt gestopt. Dat is iets wat iemand zélf doet, die bescherming aanleggen en altijd met goede redenen.
Zoals we genetisch het vermogen hebben om liefde te ontvangen en te geven, hebben we tevens het vermogen om ons af te sluiten, terug te trekken. Op zich is dat een natuurlijke dynamiek, van tractie en contractie, van spannen en ontspannen. Maar vaak wordt echt liefdevol en aandachtig contact in dat proces geleidelijk aan iets breekbaars, iets geheims, iets waar een code slot op is gekomen. Het verdwijnt naar een achterkamer en wordt alleen op hoogtijdagen of in Heel Bijzondere Ontmoetingen nog tevoorschijn gehaald. Als een zieke mag ze soms een uurtje op om daarna weer schielijk onder de wol te kruipen. We gaan -om brokken te voorkomen- regels, wetgeving, normen creëren. En er moet geleerd en gewerkt worden, men moet van nut worden. Het leven en het samenleven wordt ineens een doodernstige zaak, waar het gemak en de ontspanning, die essentiële ingrediënten zijn van de liefde, uit verdwijnen. Sommigen slagen erin (door genetische aanleg, een goede hechting met de ouders, positieve ervaringen) om de glimlach en het vertrouwen lang te handhaven. Maar veel mensen worden op een of ander moment wel zò op hun nummer gezet dat zij hun blijheid en het lonken wel gaan laten. Dan smelt liefde als de ijskap.
Het enige wat telt
Terwijl de Liefde een godsgeschenk is, om niet. En, eerlijk is eerlijk, je moet er soms ook keihard voor werken. Het is er al èn het moet verworven worden. Of liever gezegd: onderhòuden word
en. In de christelijke geloofsleer ben je kind van God èn je moet het hemelrijk verdienen. Dat is een paradox, waar filosofen en guru’s zich continu op stukbijten. Maar het is niet anders dan de wet van karma* die een wet van wederkerigheid is: “iedere handeling die we verrichten brengt een energiekracht voort die ons met gelijke munt wordt terugbetaald – we oogsten wat we zaaien. Wanneer we bewust kiezen voor handelingen die anderen geluk en succes brengen, is de vrucht van ons karma geluk en succes.”
Laten we dus de moed niet verliezen. Want Liefde is het enige wat telt.
*Uit: ‘De 7 spirituele wetten van yoga’ – Deepak Chopra
Marcus Belle