Binnenkort begeleid ik een opstellingendag met als thema ‘Vertrouwen’.
Zonder vertrouwen is bv. autorijden onmogelijk. Als je je telkens zou moeten afvragen of die tegenligger wel op zijn weghelft blijft… Het komt in elk levensdomein terug en is hoogstpersoonlijk.
Vertrouwen
dat je waardevol bent
dat er van je gehouden wordt
dat je bekwaam bent
dat er genoeg is
dat je vrij bent
dat er hulp is
dat het goed zal komen
dat je liefdevol bent en vol goede intenties
dat je gedragen wordt
dat ‘dit alles’ ergens toe dient
dat je niet alleen bent…
In deze lijst zul je vast dingen ontdekken waarin je ooit beschadigd bent. Dat kan al zijn gebeurd in de baarmoeder, in je kindertijd, je puberteit, of… Door zo’n wond ontstaat er altijd iets van strijd: met jezelf, met anderen, met het leven. Omdat je gaat compenseren. Vaak levert die strijd ook iets op: succes, rijkdom, spannende seks, vulling. Maar de wond wordt er niet mee gedicht. Sterker nog: met de jaren wordt de verborgen pijn alleen nog maar schrijnender. Dat wat je hebt gewonnen, gaat tegen je werken. Je carrière gaat steeds meer stress opleveren, je geweldige partner blijkt zeer irritante kanten te hebben, je lijf gaat protesteren. Dat kun je een hele tijd volhouden, want je geest en je lichaam zijn ongelooflijk flexibel en tot aanpassing in staat. Totdat je gaat voelen dat je echt ‘aan de bak’ moet. Omdat je als je dat niet doet diep ongelukkig wordt. Minder weerstand hebt tegen verslavingen. Of gewelddadig wordt. Of koud en gevoelloos.
Maar wat moet je dan dóen met pijn, met kwetsuren van vroeger? Met je ervaringen van niet gezien worden, niet verzorgd zijn of zelfs misbruikt? Het recept is hetzelfde als het bestrijden van angst: ernaartoe in plaats van ervanaf. Je neiging weerstaan om wèg te gaan van ellende en nare herinneringen. Toelaten is loslaten, dat is de paradox. En dat is een delicaat proces. Want vluchten van je pijn is net zo zinloos als jezelf erin onder te dompelen. Wat wèl werkt is stapje voor stapje ruimte te maken voor dat wat gewond is in je. Erover te schrijven, te tekenen, te praten. Te voelen wat er te voelen is, wat dat dan ook is en wat je misschien helemaal niet bevalt. En tegelijkertijd vol in de realiteit blijven staan, doorgaan waar je mee bezig bent, blijven doen waar je van houdt en wat je zinvol acht. En vooral je relaties onderhouden: troost, liefde en vriendschap halen én brengen. Dat vergt soms krachtinspanningen. Maar je zult merken dat de pijn langzaam minder wordt, niet meer overspoelt, soms helemaal uitdooft. De wond gaat dicht, er komt een korstje op. Er blijft alleen een litteken over dat af en toe wat jeukt als het gaat regenen. Je gaat meer in de realiteit en in het hier en nu leven, met dat wat er is. Je wordt wat milder en tevredener.
“You can’t always get what you want. But sometimes you find that you get what you need”. Rolling Stones.
05-11-2019